Al een jaar of vijf bezoek ik rond deze tijd het derde leerjaar van basisschool Oude Bareel in Sint-Amandsberg. Altijd word ik er hartelijk en enthousiast ontvangen door de juffen en de leerlingen en elk jaar bij het afscheid klinkt er een vrolijk: 'Wat ons betreft, tot volgend jaar!'De auteursbezoekjes werden de laatste paar jaar geregeld door juf Annick, een goedlachse, warme leerkracht met hart voor 'haar' kinderen en voor boeken. Als ik de school binnenstapte, duurde het niet lang of juf Annick kwam breed lachend naar me toe: 'Fijn dat je er weer bent, de kinderen zitten al vol spanning te wachten!' Samen met juf Evy en juf Katrien van de andere derdeleerjaarklassen zorgde ze ervoor dat mijn bezoek telkens een klein feestje werd.
Dit jaar was ze er niet. Ik stelde me daar geen vragen bij; tenslotte worden taken in een school soms herverdeeld. Totdat bleek dat juf Annick er écht niet meer was. In een hoekje van de klas stond een foto met een bloemetje en een kaarsje. Juf Annick was afgelopen zomer op vakantie in Frankrijk verongelukt.
Het was gebeurd op 21 juli, exact 2 jaar nadat ik zelf totaal onverwacht mijn Arnel verloor. Opnieuw is een gezin, een familie, een school, een gemeenschap in rouw om een veel te vroeg afscheid van iemand die nog lang niet gemist kon worden. Het leven - of het lot? - speelt soms een wreed spel met ons.
